Wyróżnienie II stopnia w konkursie o Nagrodę Dziekana WAPW - Monika Pogwizd: Duchowość dawniej i dziś. Zespół pawilonów Muzeum Ślężańskiego w Sobótce
Prezentujemy pracę inżynierską Moniki Pogwizd, obronioną pod kierunkiem dr inż. arch. Macieja Miłobędzkiego, która otrzymała wyróżnienie II stopnia w konkursie o Nagrodę Dziekana dla najlepszych prac inżynierskich obronionych na naszym wydziale. Serdecznie gratulujemy autorce i promotorowi!
Tytuł pracy: Duchowość dawniej i dziś. Zespół pawilonów Muzeum Ślężańskiego w Sobótce
Promotor: dr inż. arch. Maciej Miłobędzki
Grafika i tekst: Monika Pogwizd
Autorski opis projektu:
Górujący nad okolicznymi nizinami Masyw Ślęży od wieków budzi w jego obserwatorach różnorodne odczucia – od zachwytu aż po strach. Nadnaturalny charakter, jaki mu przypisywano, sprawił, iż na jego zboczach plemiona wędrujące po Europie wyznaczały ośrodki kultu. Przedmioty dokumentujące egzystencję dawnych ludów w strefie sacrum i profanum zestawiono na wystawie udostępnionej w siedzibie Muzeum Ślężańskiego, które znajduje się w okolicznej Sobótce.
Tematem pracy dyplomowej jest projekt zespołu pawilonów, w którym ekspozycja ta zostaje rozszerzona o elementy narracyjne. Jako lokalizację wybrano nieczynny kamieniołom z XIX wieku, którego naturalne nachylenie zaaranżowano jako terenowy amfiteatr, w nawiązaniu do funkcji pełnionej przez to miejsce w poprzednim stuleciu. W ten sposób krajobrazu Masywu wzbogacono o obiekty kultury aktywujące miejscową społeczność oraz zachęcające odwiedzających do refleksji podczas późniejszych górskich i leśnych wędrówek.
Tematyka dawnych wierzeń w projektowanej ekspozycji została podjęta z podkreśleniem uniwersalnych wartości i symboli obecnych w religiach przodków, które mimo upływu wieków, trwają w kulturze po czasy współczesne. Kolejne elementy wystawy mają również eksponować temat przenikania się codziennej egzystencji ze strefą sacrum oraz nawiązywać do odkryć, które wskazują na dawny kult źródeł, gajów, wzgórz oraz zjawisk meteorologicznych na terenie Masywu Ślęży. Osią wystawy, stało się poszukiwanie cech natury, które warunkowały przypisywanie niezwykłości jej poszczególnym elementom. Spośród odnalezionych cech, skupiono się głównie na następujących: nieprzewidywalności, trwałości, powtarzalności oraz odmienności.
Same pawilony projektowano również tak, aby ich architektura miała możliwie nieistotny wpływ na otoczenie.
Dwa główne budynki – recepcyjny i wystawowy usytuowano na obszarach już naruszonych przez człowieka – wystawowy na terenie starego zaplecza amfiteatru, recepcyjny w miejscu budynku gospodarczego. Dwa pozostałe elementy architektury – obserwatorium i pawilon wejściowy są obiektami architektury lżejszej, nieodsłoniętej od środowiska naturalnego.
