Historia Wydziału

Wydział Architektury w Warszawie - pierwsza nowoczesna wyższa uczelnia architektoniczna w Polsce, powstał w 1915 roku, jako jeden z wydziałów działającej już wcześniej Politechniki Warszawskiej. Ideą przewodnią stało się od zarania Wydziału praktyczne kształcenie architektów w oparciu o ścisłą integrację techniki i sztuki, z mocną podbudową szerokiego tła nauk humanistycznych, przede wszystkim historycznych. Ta myśl zdefiniowana przez założycieli Wydziału - absolwentów czołowych szkół i uniwersytetów technicznych Europy, stworzyła podwaliny późniejszej "warszawskiej szkoły architektury". To profesorowie Wydziału, a równocześnie czołowi twórcy architektury, stworzyli w okresie międzywojennym wysoki poziom architektury polskiej, porównywalny z najlepszymi osiągnięciami europejskimi tamtego okresu. Nazwiska Józefa Dziekońskiego - pierwszego dziekana Wydziału i seniora polskiej architektury przełomu XIX iXX wieku, Stanisława Noakowskiego - wizjonera polskiej architektury historycznej, a później Rudolfa Świerczyńskiego

Podwaliny współczesnej urbanistyki tu właśnie tworzyli Tadeusz Tołwiński i Jan Olaf Chmielewski, a kontynuowaną do dziś szkołę rysunku architektonicznego ukształtował Zygmunt Kamiński. Nową szkołę projektowania architektury krajobrazu i zieleni wprowadza Franciszek Krzywda - Polkowski, a założycielem Zakładu Architektury Polskiej był również twórczy architekt - Oskar Sosnowski - zmarły 24 września 1939 roku, raniony na dziedzińcu Wydziału podczas ratowania archiwum z bezcennymi, jak się okazało po wojennych zniszczeniach, inwentaryzacjami polskiej architektury.

Symbolem czołowej myśli konstruktorskiej i jej integracji z architekturą, był Stefan Bryła - dziekan tajnego wydziału, rozstrzelany przez hitlerowców na stołecznej ulicy.

Czas okupacji był sprawdzianem ludzi Wydziału, zarówno poprzez przechowywanie w bezpiecznej skrytce w murach budynku zbiorów architektury polskiej, nieprzerwane tajne kształcenie studentów, liczny udział w konspiracyjnej działalności, tworzenie wizji przyszłej Warszawy, aż do zagospodarowania powstańczej placówki Batalionu AK "Golski", szpitala i cmentarza 106 poległych w ogrodzie Wydziału przy Koszykowej, podczas 63 dni Powstania Warszawskiego.

Po 1945 roku Wydział przyciągnął kolejnych twórców międzywojennej architektury: Romualda Gutta - pierwszego powojennego dziekana Wydziału, Bohdana Lacherta, Zdzisława Mączeńskiego, Szymona Syrkusa, Bohdana Pniewskiego. Koniecznść odbudowy kraju ze zniszczeń wojennych zaowocowała udziałem w tworzeniu m. in. przez Piotra Biegańskiego i Jana Zachwatowicza "polskiej szkoły konserwacji zabytków" - chluby pierwszych powojennych dziesięcioleci, integrującej twórczo myśl architektoniczną i historyczną.

Ale też nie wolno zapomnieć o tych tragicznych dla narodu latach prób wprowadzania zbrodniczej i obcej ideologii, których konsekwencją stała się śmierć, w Wigilię 1948 r. studenta Wydziału, bohaterskiego powstańca Jana Rodowicza "Anody", zamordowanego przez służbę bezpieczeństwa.

Trzecie ćwierćwiecze, to udział w dydaktyce Wydziału twórców nowej, powojennej architektury: Zbigniewa Karpińskiego, Jana Bogusławskiego, Jerzego Hryniewieckiego, Małgorzaty i Zbigniewa Wacławków, Haliny Skibniewskiej i wielu innych. Linię myśli urbanistycznej Wydziału kontynuowali Kazimierz Wejchert i Hanna Adamczewska-Wejchert oraz Zygmunt Skibniewski, a w dziedzinie historii miast Wacław Ostrowski.

Współcześnie Wydział nasz jest jedną z dziewięciu szkół architektury w Polsce. Licząc ponad 1000 studentów i kadrę 140 nauczycieli akademickich, jest jednym z największych ośrodków nauki i dydaktyki w dziedzinie architektury i urbanistyki, a przez liczne kontakty zagraniczne i zauważalny udział absolwentów w architekturze światowej, również w skali międzynarodowej.